Een wonderlijke reis

Nambia , een nieuw land in de wereld! Volgens de Amerikaanse president Donald Trump wel. Wij vonden het wel een leuk idee om voor vertrek met onze groep een app aan te maken en deze Nambia 2017 te noemen. Natuurlijk weet de begrijpende lezer dat hier Namibië mee bedoeld wordt. Een unieke ervaring, daar kunnen we namens een groep van 9 personen uit onze familie wel over spreken, een ervaring die we graag met u als lezer willen delen.

De start van het reisgezelschap begon met een gebed nadat we de douane in Frankfurt gepasseerd waren. Voor de één een normaal begin, voor de ander… ”waar zijn we aan begonnen”. Na een goede nachtelijke vlucht, landden we fris en uitgeslapen op het vliegveld, waar enkele RKC stafleden ons begroetten en zorgden dat onze zware en overvolle koffers op een juiste wijze meegenomen werden naar Rehoboth. Bij aankomst in Aleens B&B werden we hartelijk ontvangen door gastvrouw Maybelline. De koffers op de kamers gezet en direct wat luchtiger kleding aangetrokken. Van 5 graden naar circa 30 graden is toch een hele overgang.

Alle zintuigen aangesproken

Maar goed, we zijn in Namibië. Wat opvalt is de schrale begroeiing, hier en daar een boom(pje) en veel geel gras en dat in het lenteseizoen, een woestijnklimaat in onze ogen. Water is dringend noodzakelijk om iets te laten groeien. 

Vanuit de reisinformatie werd een boeiende reisbeschrijving meegegeven, dat hebben we zeker ervaren. Alle zintuigen zijn in de week aangesproken, spreekwoordelijk kwamen we oren en ogen te kort om alles op te nemen en te ervaren. De huid zinderde onder de stekende zon en de prikkelende gesprekken. Ons reukorgaan mocht nieuwe onbekende luchtjes opnemen, de tong proefde de Namibische gerechten die Maybelline ons voorschotelde.

Daarnaast de indrukken die we opgedaan hebben door de dagen heen. De muzikale meerstemmige ontvangst met het lied “Lei my Here lei my” door het Namibische RKC team, wat we daarna zelf ook gingen leren. Prachtig om zo met een gebedslied te worden ontvangen. Een rondrit overdag door Block E, daarnaast ook een “avondwandeling” door hetzelfde block. De armoede en uitzichtloosheid stralen er vanaf.

Maar toch ook hier verschillende lichtpuntjes, nee beter gezegd lichtpunten. Gesprekken die we met de mensen mochten hebben, vaak van ons uit met veel schroom. Vanwege het feit dat we de taal niet voldoende beheersen, dat we niet begrepen wat er tegen ons gezegd werd of dat we ons erg ongemakkelijk voelden over de vrijmoedigheid waarmee er over de Heer werd gesproken. We werden blij nadat er een klein meningsverschil werd opgelost met een oude vrouw over hun behoefte aan aandacht bij het RKC. Die daarna spontaan “Lei my Here lei my” begon te zingen en dat we dat lied zo mee konden zingen. Fijn. Nog mooier was dat de muziek aan de andere kant van de straat, in een “kroegje”, daarbij gewoon stil viel. Wonderlijk toch! Dat we daarna in het kroegje ook de wonderen van God mochten ervaren, door samen te bidden en God te loven en te prijzen. Wonderlijk… Nee, de kracht van de Geest werd ervaren.

Christelijk sausje?

Bij aanvang van de reis waren we ons best bewust dat er een Christelijk sausje overheen zou liggen, maar dat deze op zo’n wijze aangebracht zou worden? Nee, dat hadden we niet verwacht. Verstikkend? Absoluut niet. Het sausje werd een heerlijk custardpapje (hadden we vaak als toetje bij Maybelline), de geest en de vrij- en blijheid om van de Heer te getuigen versterkte deze alleen maar. Heerlijk.
 

Voetballen

Naast de “geestelijke” strijd natuurlijk ook lichamelijke strijd. Een voetbaltoernooi waarbij de Hollanders ook een team vormden. Afgedroogd werden we! Op 1400 meter hoogte met een temperatuur van 30 graden, op kunstgras en in de volle zon werden we aan alle kanten overklast door de Rehoboth-spelers en waren we gesloopt. Ontspanning volgt dan, het Oanob stuwmeer, een prachtige plek om zittend of zwemmend te ontspannen en een plek voor een goed gesprek met een van de medereizigers. Daar hebben we ook genoten van een heerlijk buffet waarbij vooraf een gebed werd gebeden door iemand van de bediening. Tot slot kregen we daar nog een prachtige afsluiting met een schitterende zonsondergang, waarbij woorden te kort schieten en waar de camera veelvuldig werd gebruikt. “Na’ankuse”, een “wildlife-park” waar de katachtigen een vrije plaats hebben, maar wel voor ons veilig achter een hekwerk. Prachtige plaatjes geschoten van een cheetah, een luipaard en natuurlijk de koning onder de dieren, een leeuw met ook nog zwarte manen. Vooraf aan deze “safari” zijn we nog even in Windhoek, de hoofdstad van Namibië, geweest.
 
Zondagochtend een kerkdienst bij het RKC meegemaakt, nee beter gezegd, aan deelgenomen. Een drie uur durend feestje op deze ochtend vol met zang, woord, gebed en dans. Langdurig? Nee! 
Op maandagmiddag Kidsclub. Op het moment dat we bij het RKC kwamen eigenlijk nog geen kind te zien. Het “promotieteam” ging de wijk in. Nog geen half uur later waren er 560 kinderen in de zaal! Prachtig om te zien en te ervaren dat de kinderen weten dat het RKC er voor hen is. Zingen, dansen, luisteren en kijken, hen meegeven wie de Here Jezus ook voor hen wil zijn. Aan het eind een dubbele boterham belegd met jam en pindakaas. Wellicht het enige eten voor hen die dag.

Natuurlijk mogen we de RKC Rehoboth Farm niet vergeten,  waar onder de nieuwe beheerder een voortvarende hernieuwde start wordt gemaakt met “Farming God’s Way”. Een zeer interessante manier van landbouwen, waarbij de capaciteit van Afrika zo groot is dat een groot deel van de wereld voedsel zou kunnen krijgen van dit continent, in plaats van dat de hele wereld voedsel naar Afrika brengt. Kijk maar eens op www.farming-gods-way.org. 

Paniek op het eind

Een bewogen week die op het vliegveld bij vertrek bijna nog een vervelend staartje zou krijgen. Bij aankomst was er voor onze groep geen plaats in het vliegtuig. Overbooked. Hoe wonderlijk kan het dan lopen, plotseling kwamen er toch plaatsen vrij. Hoeveel? 14 voor 18 personen, te weinig. Enkelen offerden zich op om achter te blijven, maar om de groep zo op deze wijze te splitsen was ook niet fijn. Gebeden werd er. Het kon toch niet zo zijn dat we zo uit elkaar moesten gaan. Opnieuw kwamen er twee plaatsen beschikbaar, daarna geheel onverwacht (vergeet het stille gebed niet) ook nog twee businessclass plaatsen. Baie dankie Heer. 

Anderhalve pagina mocht beschreven worden, maar eigenlijk veel te kort om alles met jullie te delen wat we als groep in deze week hebben mogen ervaren. Woorden schieten echter te kort om God te danken voor alles wat we hebben meegemaakt. Ieder groepslid heeft op zijn of haar manier de GROOTHEID van GOD ervaren, de LIEFDE van JEZUS en de KRACHT van de HEILIGE GEEST. 

Namens Gerrit & Kitty, Niek & Heleen, Jan, Tineke & Sigrit, Tiemen & Margriet, Rolf & Dorieke hebben we jullie mee mogen nemen in onze bijzondere RKC-reis.

Einbert & Jenny

René, Henri, Irma, Martin en Matthé, namens ons allen: baie dankie!