Irene van de Kooi
Mijn naam is Irene van der Kooi, ik ben 18 jaar en ik ben deze zomer 2,5 week met 33 andere jongeren op werkvakantie naar het RKC in Namibië geweest. Mijn zus heeft hier 2 jaar gewerkt, dus ik was er al een keer eerder 2 weken lang geweest.
Voor de reis had ik eerlijk gezegd weinig verwachtingen. Ik dacht: ‘’Ik heb het al gezien, ik heb het al meegemaakt en ik weet hoe het is.’’ Toch heeft deze reis enorm veel impact op me gemaakt. De uitzichtloosheid, het alcoholgebruik en de eenzaamheid van de mensen daar, heeft mij diep in mijn hart geraakt. Het idee dat je de kinderen maar voor een paar uurtjes gelukkig kan maken, terwijl ze daarna weer op hun blote voetjes naar hun ‘’blikkie’’ van 2 bij 3 meter, zonder pa of ma, lopen. Het gevoel dat je een band opbouwt en ze vervolgens in tranen achterlaat omdat er weer iemand uit hun leven loopt, doet pijn. ’s Nachts onder 3 dekens rillen van de kou omdat het daar winter is (dus echt ontzettend koud), terwijl de mensen in block E geen deken hebben en op een matje liggen in hun ‘’blikkie’’.
Ja, deze reis heeft opnieuw heel veel indruk op me gemaakt. Want wat heb ik veel geleerd, maar wat heb ik ook genoten. Het voelt goed dat wij ons als groep hebben kunnen inzetten voor deze prachtige, waardevolle mensen. Misschien waren het maar een paar uurtjes geluk voor de kinderen, maar misschien ook wel het lichtpuntje van de maand. Dan heb ik het nog niet eens over de kinderen zelf gehad. Want oh, wat een heerlijke zwartkoppies. Wat een puur geloof, blijdschap en wat hebben we veel drukkies mogen krijgen!!
Wat ik heb geleerd, en ik denk dat ik voor iedereen van de groep spreek, is dat wij zo ontzettend rijk zijn in Nederland. Dat wij zo ontzettend gezegend zijn met onze banen, kleren en vooral het eten. Het lijkt allemaal zo normaal en het is vanzelfsprekend voor ons, maar dat is het niet en dat is iets wat ik nooit ga vergeten.