Kind van ‘oma’, ouders voor het RKC

Zijn moeder Magdalena Kanana stond als inspirator aan de wieg van het René Kids Centre. Zeven jaar na haar overlijden neemt Jakobus Dreyer samen met zijn vrouw Johanna intrek op het centrum. In het huisje dat voor ‘oma Magdalena’ gemaakt was, maar nu voor hen is bedoeld.

Jakobus maakt al sinds de oprichting van het RKC deel uit van het bestuur. Meer nog is hij een voorbeeldfiguur. Iemand die het leven van Block E kent én goed van kwaad kan onderscheiden. Een geestelijk vaderfiguur. “Dat is zoals ik onze rol binnen het RKC zie. Als een ouder. Het RKC moet een plek zijn waar je tot rust kan komen. Dat geldt trouwens ook voor onszelf. De laatste jaren hebben we hard gezwoegd om onze naaste te dienen. Nu we op het RKC gaan wonen voelt het alsof we rust ontvangen en we anderen kunnen helpen om tot rust te komen.”

Hoe zien jullie het RKC?

Johanna: “Het RKC is als een boom. Het moet een grote boom zijn waar veel schaduw is. Iedereen moet onder die boom komen om daar te schuilen. De mensen moeten komen om te schuilen voor de regen en om eten te zoeken en vruchten te plukken. Onze rol is die van de boom. God zal ons daarbij helpen. Onze rol zal niet makkelijk zijn, maar met de hulp van de Heer zal het lukken.”

Zijn er zorgen?

Jakobus: “Ja, die zijn er. Er zijn een paar zaken waar verandering in moet komen, wat nu niet goed is. Bij iedere persoon die hier komt moet een verandering plaats vinden. Vanuit een verleden van armoede en pijn moet er iets nieuws komen en vanuit zelfgerichtheid moet dienstbaarheid komen.”

“Wij vertrouwen erop dat onze aanwezigheid hier op het RKC grote verandering zal brengen. Als ouders hebben we ook onze eigen kinderen en als ik kijk naar het hart van een kind dan is het soms opstandig tegen oudere mensen, maar wij voelen aan hoe we daarmee om moeten gaan. We vertrouwen op God, dat wij God z’n schaduw mogen zijn. We hopen en bidden dat mensen en medewerkers deze schaduw als de schaduw van God mogen ervaren.”

Johanna: “Belangrijk is dat de mensen ons leren vertrouwen, dat zij onze liefde gaan ervaren en dat we met een oprecht hart met elkaar communiceren. Als er fouten zijn, zullen wij, als ouderen, in liefde met mensen praten en een oplossing zoeken voor de zorgen die er zijn. Gebed is daarin het allerbelangrijkst, om afgestemd te zijn op God.” 

Jakobus, hoe zou jouw moeder, Oma Magdalena, op dit moment naar beneden kijken?

“Oma Magdalena is nu een engel van de Heer. Ze kijkt met een blij gezicht. In de nabije toekomst zullen wij onze intrek nemen in het huisje op het RKC dat oorspronkelijk bedoeld was voor haar om te gaan wonen. Nu wij hier in dat huisje zijn voel ik de rust en vrede van mijn ma. Mijn moeder heeft me nooit teleurgesteld, net zoals ik haar nooit teleurgesteld heb. Ik zal mijn uiterste best doen dat ze positief over mij zal denken en ik geloof dat zij dat doet. Ze zal blij zijn dat wij in het huisje gaan wonen. Ik zal mij tot aan de laatste dag van mijn leven inzetten om haar werk, de opdracht die zij van de Heer ontvangen heeft en de taken die zij uitgevoerd heeft en de verlangens die zij had, uit te voeren.”  

Johanna: “In het begin heb ik een moeizame relatie met mijn schoonmoeder gehad, maar op haar sterfbed heeft ze haar schoenen aan mij doorgegeven als een teken van acceptatie. Ik moest die schoenen aantrekken en in haar voetsporen volgen. Het is nu zeven jaar geleden dat ze gestorven is. Nu is het moment daar om met haar schoenen in haar voetsporen te treden door in haar huisje op het RKC te gaan wonen.”

Jullie willen ouders voor het RKC zijn. Hoe doe je dat? 

Jakobus: “Door geen leiders te zijn. We willen over niemand controle uitoefenen met een zweep. Ik wil eensgezind met Johanna zijn, zodat door onze communicatie en eensgezindheid kinderen hier op het centrum komen en naar ons toe zullen trekken. Zodat we ze vervolgens liefde kunnen geven. Dat niemand die bij ons komt met lege handen van het terrein af gaat, maar met een volle hand en een tevreden hart. Er moet een verandering plaats vinden bij iedere persoon die op dit terrein binnenkomt. Dat is de passie die ik ook wil uitdragen.

Johanna: “Ik wil mijn hart graag aan iedereen die hier komt laten zien en ik hoop dat ze mijn hart ook zullen zien. Ik heb gepraat over de boom en ik wil zijn zoals die boom. Een boom die zijn vruchten op zijn tijd geeft. Ik bid dat de Heer mij zal leiden met Zijn wijsheid, zodat ik dit allemaal kan dragen.”