Vrouwenreis 2015 (9 t/m 19 maart)
Vorig jaar preekte René Ruitenberg in de kerk waar ik graag naar toe ga. Stilletjes zat ik te luisteren en zijn woorden in me op te nemen toen hij deze reis noemde. Wow, daar geef ik me voor op. Direct na de dienst een mailtje en een rappe bevestiging dat ik mee mocht met 15 andere dames. Poeh!! Ik? Naar Namibië? Dat kun je toch niet bedenken. De maanden vliegen voorbij en de grote dag breekt aan. Verzamelen in ’t Harde, waar we na een gezamenlijk bemoedigend gebed met z’n allen in de bus stappen en een plekje zoeken. Al snel zijn we kwebbelend met elkaar in gesprek. We blijven vrouwen nietwaar ;-)
Een ontspannende tocht en van nervositeit is niets meer te merken. Nog een paar uurtjes wachten voordat de lange tocht in het vliegtuig begint. We stellen ons in op een zittende nachtrust, maar het maakt allemaal niets uit. We gaan notabene naar Rehoboth, Namibië!!
De volgende ochtend landen we na een veilige vlucht in een oord met een gouden ochtendzon en de beleving van een totaal andere wereld. We worden naar ons onderkomen voor de komende dagen gebracht: Aleen’s Bed & Breakfast. Een luxe oord waar we op dat ogenblik nog geen besef hebben van welke armoede we gaan meemaken. Vijf sterren voor deze prachtige Maybelline, die ons in liefde verwelkomt.
Nadat we enigszins zijn gesetteld gaan we op weg naar het René Kids Centre! Joehoe! In de gehuurde bussen is het niet ver meer rijden. Wat een omgeving! Wat een allereerste indrukken op de weg er naar toe. Wat een huizen… huizen? “Blikkies” zul je bedoelen. Letterlijk en figuurlijk. Een breed zandpad brengt ons uiteindelijk bij een prachtig paars gekleurd gebouw. We rijden het terrein op en ik kijk wat verdwaasd rond. Wat ziet dit er goed uit!
We gaan via de receptie naar binnen en worden rondgeleid door de klaslokalen, kantoren, prachtige keuken en een enorme zaal waar de grote groepsactiviteiten plaatsvinden. Achter het centre treffen we de huisjes aan waar de Nederlandse zendelingen verblijven en een complete wasserij/linnenkamer. We worden aan de medewerkers voorgesteld. Persoonlijk ben ik verbaasd. Wat mooi! Wat moedig, dat je op zo’n jonge leeftijd zo duidelijk de boodschap van God hebt ontvangen dat jij als zendeling hier mag zijn. Dat jij mag bijdragen aan het welzijn van deze arme kinderen uit Block E.
In de dagen die volgen leren we aan de hand van het activiteitenschema wat hier allemaal gebeurt. De kinderen die naar het centre komen nemen deel aan een leerzaam programma. Schoolklas, huiswerkklas, Youth-Alpha, tekenen, rekenen, zingen, bijbelles, sport, naaldwerkgroep, Kidsclub, etc. Iedere dag worden we in gezamenlijk overleg ingedeeld om een fragment van deze activiteiten mee te maken.
Als eerste kies ik voor het meegaan met Gerlinda en Hanneke, 2 jonge zendelingen, die dagelijks de scholen bezoeken om te checken of de kinderen aanwezig zijn. Als dat niet het geval is, onderzoeken zij de reden, zoeken de kinderen en ondersteunen waar ze kunnen om ze toch te stimuleren naar school te gaan. We voelen moeilijke situaties. Schrijnende situaties leren me hoe het leven in Block E moet zijn. Kinderen met of zonder familieleden, niets aanwezig, geen eten, geen goede verzorging en pijnlijk vooral zo zonder liefde af en toe. Wat doet dit pijn en impulsiviteit maakt dat ik de gedachte ontwikkel om dergelijke kinderen mee te willen nemen en zelf te verzorgen. Realiteit is ook, dat ik de hele wereld niet kan redden… Here God, deze kinderen gaan mee in gebed!
