"Op vakantie begint mijn dag altijd met een blik door het raam: en schijnt de zon al?" Melissa Wesselius schreef een verslag van een indrukwekkende reis naar Rehoboth.
Op vakantie begint mijn dag altijd met een blik door het raam: “en schijnt de zon al?” Voordat ik aan de dag begin eerst even een gebed hoe dankbaar ik ben voor alles wat ik heb. Ik bid voor belangrijke dingen en mensen om me heen. Namibië ligt op dezelfde aarde, er schijnt dezelfde zon en ze geloven in dezelfde God. Maar hoe kan het toch dat ik nu na een paar dagen terug in Nederland het nog niet helemaal kan bevatten? Toen ik door Block E liep dacht ik: dit is de wereld op zijn kop. Realiseer ik me wel waar ik iedere dag voor dank? En hoe kan ik soms vergeten te danken voor alles wat ik heb?
God heeft me echte, pure liefde laten zien. Dansende kinderen op blote voeten in het zand, een liefdevol gebed voor een tiener die haar identiteit moet vinden midden in deze boze stad, schoolkinderen met liefde aanspreken op hun schoolverzuim. Dit alles vanuit één grote bron, onze liefhebbende Vader in de Hemel. Die al zijn kinderen ziet en al zijn kinderen in het oog heeft. De dames van de vrouwenreis, de jonge tienermoeder uit de naaldwerkgroep, het Nederlandse kind dat zijn vriendjes en vriendinnetjes moest achterlaten, omdat ook hij zijn steentje mag bijdragen in Namibië.
Bedankt Rehoboth dat je me liet zien dat het een wonder is dat we eten hebben. Dat ik als oudere zus niet op zoek hoef te gaan naar eten, maar dat U het aan ons geeft. Bedankt dat ik als kind kon kiezen in welke jurk ik naar school ging en dat ik welkom was in een klas waar de juf al op mij wachtte. Bedankt Heer dat wij een streng alcoholbeleid hebben in Nederland, zodat niet iedere jongere die het moeilijk heeft heel gemakkelijk aan alcohol komt.
